Μάρτιος 2020 και βρισκόμαστε εν μέσω πανδημίας. Μια περίοδος που για τον καθένα από εμάς αποτελεί μια προσπάθεια να καταλάβει και να κατανοήσει τι είναι αυτό που εξελίσσεται γύρω του και μέσα του.
Όσα υπάρχουν στον έξω κόσμο μοιάζουν μολυσμένα, επικίνδυνα, ακατάλληλα να αγγιχτούν και να προσεγγιστούν. Άνθρωποι πεθαίνουν, αρρωσταίνουν, ο φόβος πολύς και ο πανικός επίσης. Υπάρχει η αβεβαιότητα για το σήμερα, για το αύριο για την υγεία τη δική μου και των ανθρώπων που αγαπώ. Το άγνωστο φοβίζει και φαντάζει ανεξέλεγκτο..
Τι θα γίνει αν… Πότε θα.. Ένα σωρό ερωτήσεις βομβαρδίζουν το μυαλό και οι απαντήσεις δεν έχουν ευχάριστο περιεχόμενο. Δεν ξέρουμε πώς να το διαχειριστούμε, προσπαθούμε να προνοήσουμε και να προστατεύσουμε από αυτό που πρόκειται να γίνει, φαινόμαστε ανίσχυροι σε μια άνιση μάχη με έναν αόρατο εχθρό.
Όμως, την ίδια στιγμή που οι άνθρωποι πρέπει να είναι χώρια, την ίδια στιγμή υπάρχει κάτι κοινό που τους ενώνει. Τι μπορεί να είναι αυτό; Το συναίσθημά τους. Φαίνεται οξύμωρο, αντιφατικό και συγκρουσιακό. Πώς γίνεται τη στιγμή που απομακρύνομαι από τον άλλο ταυτόχρονά να μοιράζομαι κάτι κοινό μαζί του;
Εδώ είναι το πολύ σημαντικό, αυτό που φαίνεται δεν σημαίνει και ότι ισχύει. Ενώ έχουμε βρεθεί όντως σε μια πραγματικότητα που δείχνει ότι πολλά αλλάζουν, ανατρέπονται και χάνονται, ταυτόχρονα μας δίνεται η δυνατότητα να βρούμε και να αξιοποιήσουμε νέους τρόπους επικοινωνίας, διασκέδασης και δημιουργικότητας.
Μπορεί να πρέπει να διατηρήσουμε μια φυσική απόσταση, έχουμε όμως τη δυνατότητα να βρεθούμε κοντά συναισθηματικά, με λέξεις. Λέξεις, οι οποίες μπορεί να είχαν ξεχαστεί στο πέρασμα της έντονης καθημερινότητας, σήμερα όμως τους δίνεται η ευκαιρία να εκφραστούν και να προσφέρουν δύναμη. Έχει σημασία να εστιάσουμε στις σκέψεις και στους ανθρώπους μας, σε όσα μπορεί να θέλαμε να τους πούμε και να τους δείξουμε και οι αντικειμενικές συνθήκες δεν μας το επέτρεψαν.
Αυτή η νέα πραγματικότητα, ίσως μας επιτρέψει να δημιουργήσουμε μια πιο ειλικρινή και γεμάτη σύνδεση με τους σημαντικούς άλλους της ζωής μας, να μετατρέψουμε και να επαναφέρουμε το «πάρε δώσε» στο «δούνε και λαβείν» που ίσως κάποτε να υπήρχε και ίσως μετά από αυτή την ιστορία να συνεχίσει να υπάρχει.
Ας αρχίσουμε απλά, χωρίς να προσπαθούμε να προβλέψουμε το μέλλον. Ας εστιάσουμε σε όσα μπορούμε να κάνουμε στο τώρα. Πρακτικά, θα μπορούσαμε να αφιερώσουμε χρόνο στα χόμπι μας ή να εφεύρουμε νέα, να επικοινωνήσουμε με τους γονείς, τα παιδιά, τους συντρόφους, τους συγγενείς και φίλους, (η παρουσία της τεχνολογίας φαίνεται πως μπορεί να αξιοποιηθεί με έναν πολύ ουσιαστικό και βοηθητικό τρόπο), να κάνουμε γυμναστική, να φροντίσουμε το σώμα μας και ίσως -το πιο ελπιδοφόρο- να συνεχίσουμε να βάζουμε στόχους, να κάνουμε σχέδια και όνειρα. Γιατί η ζωή συνεχίζεται, όσες δυσκολίες κι αν υπάρχουν…
Μαρία Λαμπρινή Νικολοπούλου
Μέλος Ε.Ε.Α.Ο.&Ο.Ψ.
